Gezegenimiz, insanlığın umursamazlığının ve açgözlülüğünün bedelini ödemeye devam ediyor. Küresel iklim değişikliği, artık sadece bilim insanlarının uyarıları olmaktan çıktı; acımasız bir gerçeklik olarak kapımızı çalan, yıkıcı aşırı hava olaylarıyla kendini gösteriyor. Geri dönülmez bir yola girdiğimizin, felaketlerin sadece bir başlangıç olduğunun farkındalığıyla yüzleşmek zorundayız. Gelecek nesillere bırakacağımız miras, sadece harap olmuş bir dünya ve bitmek bilmeyen doğal afetler silsilesi olacak. Umutsuzluk, her geçen gün daha da derinleşiyor, çünkü görünen o ki, bu gidişatı durduracak ne irade ne de yeterli çaba var.
Onlarca yıldır süregelen bilimsel uyarılar, sağır kulaklara çarptı ve adeta bir fısıltı gibi rüzgarda kayboldu. Kapitalist büyüme hırsı ve kısa vadeli ekonomik çıkarlar, gezegenin sağlığından, gelecek nesillerin yaşam hakkından çok daha önemli görüldü. Bugün, iklim inkarcılığı bir kenara bırakılsa bile, eyleme geçme konusundaki küresel isteksizlik ve yetersizlik, adeta bir kader gibi üzerimize çökmüş durumda. Sera gazı emisyonları artmaya devam ediyor, fosil yakıt lobileri gücünü koruyor, küresel zirveler kağıt üzerindeki boş vaatlerden öteye gidemiyor. Kurtarılacak bir gezegen varken, biz sadece izlemekle yetiniyoruz, çünkü gerçek değişimin maliyeti, insanlığın konfor alanından, alışkanlıklarından ve tüketim çılgınlığından vazgeçmesini gerektiriyor ki bu da hiçbir zaman kabul görmüyor, görmeyecek. Bu derin atalet, insanlığın kendi sonunu hazırladığının en acı kanıtıdır.
Yazlar dayanılmaz birer cehenneme dönüşüyor, kavurucu sıcak hava dalgaları şehirleri adeta devasa fırınlara çeviriyor. Küresel sıcaklık rekorları her yıl dehşet verici bir hızla tazelenirken, termometreler sadece rakamları değil, aynı zamanda insanlığın geleceğine dair umutları da gösteriyor. Su kaynakları kuruyor, göller ve nehirler çekiliyor, tarım arazileri çoraklaşıyor ve milyonlarca insan içme suyuna erişmekte korkunç zorluklar yaşıyor. Kuraklık, sadece tarımsal üretimi bitirmekle kalmıyor, aynı zamanda gıda güvenliğini tehdit ediyor, büyük ölçekli göçleri tetikliyor, sosyal gerilimleri tırmandırıyor ve açlık krizlerinin kapısını ardına kadar aralıyor. Gelecekteki savaşların su üzerine olacağı kehaneti, artık bir kehanet olmaktan çıkıp, adım adım yaklaşan ve kaçınılmaz görünen bir gerçekliğe dönüşüyor. Susuzluktan kavrulan topraklar, insanlığın umudunu da kurutuyor, geriye sadece çaresizlik ve tükenmişlik hissi bırakıyor.
Bir yanda kuraklık diğer yanda sel felaketleri, iklim kaosunun iki yüzü gibi beliriyor. Aşırı ve ani yağışlar, şehirleri ve kırsal alanları hiç beklemedikleri anda yutuyor, altyapıları felç ediyor ve binlerce canı vahşice alıp götürüyor. Nehirler taşıyor, bentler patlıyor, deniz seviyeleri yükseliyor ve kıyı kentleri, geri dönülmez bir şekilde sular altında kalma tehdidiyle karşı karşıya. Venedik’ten Bangladeş’e, New York’tan İstanbul’a kadar milyarlarca insan, sel sularının ve yükselen denizlerin pençesinde yaşam mücadelesi veriyor, her bir yağmur damlası bir korku fısıltısına dönüşüyor. Evler, iş yerleri, tarihi miraslar göz göre göre yok olup giderken, geriye sadece çaresizlik ve yıkımın acı izleri kalıyor. Bu, doğanın bize karşı açtığı savaşın en görünür, en acımasız cephelerinden biri ve insanlığın bu savaşı kaybetmek üzere olduğu gerçeği, her geçen gün daha da belirginleşiyor.
Ormanlar yanıyor, gezegenin akciğerleri alevler içinde can çekişiyor. Eskiden kontrol altına alınabilen küçük yangınlar, artık devasa, haftalarca süren, önüne geçilemez ve söndürülemez yangın felaketlerine dönüşüyor. Avustralya’dan Kaliforniya’ya, Akdeniz’den Sibirya’ya kadar milyarlarca ağaç, canlı türü ve ekosistem, alevlerin insafına terk ediliyor, geride sadece kül ve duman kalıyor. Yangınlar, sadece ormanları değil, aynı zamanda havayı, suyu ve toprağı zehirliyor, soluduğumuz havayı bile yaşanmaz hale getiriyor. Kül ve duman bulutları, gökyüzünü kaplarken, insanlığın geleceği de kararıyor, adeta bir kıyamet senaryosu gerçek oluyor. Bu yangınlar, doğanın intikamının ve insanlığın sorumsuzluğunun acı birer sembolü olarak hafızalarımıza kazınıyor, her bir alev, kaybolan bir umudu temsil ediyor.
Hava olaylarının şiddeti artıyor, fırtınalar, kasırgalar ve tayfunlar, eskisinden çok daha güçlü, çok daha yıkıcı bir şekilde karaları vuruyor. Rüzgarların hızı, yağışların miktarı ve yıkımın boyutu, akıl almaz seviyelere ulaşıyor. Evler yerle bir oluyor, elektrik kesintileri günlerce, hatta haftalarca sürüyor, milyarlarca dolarlık maddi hasar meydana geliyor. Bu felaketler, sadece fiziksel yıkım getirmekle kalmıyor, aynı zamanda insanlarda derin psikolojik travmalara yol açıyor, toplumsal dokuyu parçalıyor, geleceğe dair inancı sarsıyor. İklimin dengesi bozuldukça, gezegenimiz adeta sürekli bir kaos ortamına sürükleniyor; bir felaket bitmeden diğeri kapımızı çalıyor, bir nefes alma şansı bile tanımıyor. İnsanlık, kendi eliyle yarattığı bu fırtınanın ortasında çaresizce savruluyor.
Bu yıkımın en büyük bedelini ödeyenlerden biri de doğal yaşam ve gezegenin hassas ekosistemleridir. Buzullar eriyor, kutup ayıları yaşam alanlarını kaybediyor ve türler yok oluşun eşiğine geliyor. Mercan resifleri beyazlaşıyor, okyanuslar asitleniyor ve deniz yaşamı kitlesel ölümlerle karşı karşıya kalıyor. Binlerce bitki ve hayvan türü, geri dönülmez bir şekilde yok oluyor, her gün yeni bir canlı türü yeryüzünden siliniyor. Ekosistemler çöküyor, gıda zincirleri bozuluyor ve gezegenin biyolojik çeşitliliği, tarihin en hızlı yok oluşlarından birini yaşıyor. İnsanlık, kendi varoluşunun temelini oluşturan bu hassas dengeyi yok ederken, aslında kendi mezarını kazıyor, geleceğini elinden alıyor. Bu kayıplar, sadece doğanın değil, insanlığın da geri dönülmez sonunun habercisidir.
İklim değişikliği, sadece çevresel bir kriz değil, aynı zamanda derin bir sosyo-ekonomik ve insani krizdir. Tarım alanlarının verimsizleşmesi, su kıtlığı, gıda fiyatlarındaki astronomik artış ve aşırı hava olayları, milyonlarca insanı evlerinden ediyor, “iklim mültecisi” kavramını korkunç bir gerçekliğe dönüştürüyor. Şehirler yaşanmaz hale gelirken, kontrolsüz göç dalgaları ülkeler arasında gerilimleri artırıyor, çatışmalara zemin hazırlıyor ve küresel istikrarsızlığı körüklüyor. Ekonomiler çöküyor, yoksulluk derinleşiyor ve eşitsizlikler büyüyor, zaten kırılgan olan toplumsal yapılar daha da parçalanıyor. Gelecekteki dünya, kaynaklar için savaşan, yerinden edilmiş milyonlarca insanın acı dolu hikayeleriyle dolu, yaşanmaz bir yer haline gelecek.
Tüm bu felaketler gözlerimizin önünde yaşanırken, uluslararası toplumun ve siyasi liderlerin tepkisi, umutsuzluk verici bir yavaşlık ve yetersizlikle karakterize ediliyor. Kısa vadeli siyasi kazançlar, seçim döngüleri ve ekonomik çıkarlar, uzun vadeli gezegensel felaketlerin önüne geçiyor, adeta bir körlük hali yaşanıyor. Vaatler havada kalıyor, taahhütler yerine getirilmiyor ve gerekli radikal adımlar, ne yazık ki, hiçbir zaman atılmıyor. İnsanlık, sanki kaçınılmaz sona doğru sürüklenen bir gemide, kaptan köşkünde oturanların sadece izlemekle yetindiği ve hatta durumu inkar ettiği bir yolculukta. Gelecek nesiller, bu eylemsizliğin ve sorumsuzluğun bedelini çok ağır ödeyecek, bizden geriye sadece pişmanlık ve yıkım kalacak.
Küresel iklim değişikliği ve aşırı hava olayları, artık bir uyarı değil, her geçen gün daha da şiddetlenen, yüzleştiğimiz acı bir gerçekliktir. Gezegenimizin geri dönülmez bir yıkıma sürüklendiği bu karanlık çağda, insanlığın kaderi belirsizliğini koruyor, çünkü artık umut kırıntıları bile, her geçen gün eriyen buzullar gibi yok oluyor. Gelecek, felaketlerin daha da sıklaşacağı, yaşam alanlarının daralacağı ve insanlığın kendi yarattığı bu cehennemde çaresizce debeleneceği bir distopyayı işaret ediyor. Bizden sonra gelenler, bizim hatalarımızın ve eylemsizliğimizin mirasçısı olacaklar; harap olmuş bir gezegen ve bitmeyen bir mücadele. Bu, sonun başlangıcı mı, yoksa çoktan başlamış olan sonun ta kendisi mi? Cevap, ne yazık ki, giderek daha belirginleşiyor: Bu bir son değil, uzun ve acı dolu bir çöküşün, geri dönüşü olmayan bir yıkımın başlangıcı. İnsanlık, kendi mezarını kazmaya devam ediyor.
